CRISIS, EN DAN?

Op dit moment zitten we midden in de coronacrisis. We hebben er allemaal last van, maar ik richt mij alleen even op de bouwsector. Ik noem een paar aspecten.

1. Continuïteit in het huidige werk. De veiligheid voor de mensen in de bouw staat voorop. Het lijkt erop dat de aannemers hier goede maatregelen hebben genomen. Wel zijn er zorgen over tijdige leveringen en of er voldoende mensen beschikbaar zijn.
2. Continuïteit in het toekomstige werk. In de bouw vallen de consequenties voorlopig mee. De bouw is traag cyclisch en o.a. de bouwconjunctuur loopt zes tot negen maanden achter op de consumentenbestedingen. Het geeft wel onzekerheid voor de toekomst.
3. Werken vanuit huis. Als het even kan, doen we dit. Na wat gewenning zijn we allemaal professioneel skypers, teamers, zoomers, etc. Het heeft voordelen, zoals niet meer in de file, geen reistijd. Ok, er zijn ook nadelen: vergaderingen volgen elkaar snel op en de informele koffiemomenten met persoonlijk contact missen we.
4. Geen bijeenkomsten meer. Er zijn wel webinars, maar het is nog lastig om hier dezelfde betrokkenheid bij te hebben als bij fysieke aanwezigheid. Ook voor de NVBK geldt dat we geen fysieke netwerkbijeenkomsten kunnen houden. De ALV hebben we niet fysiek kunnen houden en wordt nu op 2 juli met zoom gedaan.

Bovenstaande is wel lastig, maar levert toch wel een aantal aanpassingen op die definitief worden en waar we snel blij mee zullen zijn. Veiligheid op de bouw wordt weer aangescherpt, we leren weer dat we zuiniger op onze buitenlandse collega’s moeten zijn en we worden kritischer op de afhankelijkheid van een paar leveranciers.

We gaan minder reizen dan voor de crisis. We gaan vaker thuiswerken en digitaal vergaderen zal veel vaker plaatsvinden. Ook zullen er meer webinars worden georganiseerd; hierbij is er geen dagvullend programma meer nodig, maar kan men het afbakenen tot één of twee sprekers.

Stikstof
Voor de bouw is er nog een andere crisis, het stikstofprobleem.

De commissie Remkens heeft op 8 juni een nieuw rapport uitgebracht. De inhoud hiervan is zorgelijk voor de bouwsector. Het kabinet doet nog steeds te weinig en probeert nog steeds met slimmigheidjes uitwegen te zoeken in plaats van structurele oplossingen te vinden. Hierbij wordt de bouw het kind van de rekening. De bouw is verantwoordelijk voor 0,6 % van de stikstofuitstoot, maar de bouw heeft als enige sector geen ‘bedrijfsvergunning’ voor bestaande activiteiten. Met andere woorden, voor bedrijven in de industriële sector geldt dat zij jaarlijks een vergunde stikstoflast kunnen veroorzaken, terwijl een bouwbedrijf voor vrijwel alle activiteiten afhankelijk is van specifieke vergunningen. Dit is dus het knopje waar men (de overheid) eenvoudig aan kan draaien.

De bouw lijkt hiermee een slachtoffer, maar als bouwsector moeten we nu eindelijk echt gaan verduurzamen. Ook Bouwend Nederland geeft dit ruiterlijk toe en is er zelfs blij mee. Een opdrachtgever kan dan een project alleen gerealiseerd krijgen als hij zorgt voor een emissiearm gebouw maar ook voor emissiearm bouwen. Dit zal, zeker bij aanvang, extra geld kosten. De bouwmaterialen moeten emissiearm worden geproduceerd, het transport moet emissiearm worden en het materieel moet emissiearm worden. Mooie doelstellingen en de commissie Remkens geeft hier zelfs een pad voor aan. Tot op heden zijn duurzaamheidsdoelstellingen vaak een ambitie waar de opdrachtgever van kan afstappen, maar op deze wijze wordt het een plicht. De bouwkosten zullen in eerste instantie wel stijgen, maar als we het niet doen, mogen we niet meer bouwen.

Op deze wijze wordt de stikstofcrisis een hele mooie kans voor verduurzaming.

Een crisis geeft natuurlijk veel onzekerheid. Het verplicht ons echter ook tot maatregelen waarvan we al lang wisten dat het nodig was, maar die we graag uitstellen. Uit elke crisis halen we weer iets moois.

Frank Michielen